Ken je dat gevoel? Jij houdt alle ballen in de lucht. Als jij er niet bent, dan loopt het spaak. Jij bent de spil in het gezin, jij moet overal aan denken, overal voor zorgen, anders gaat het niet lukken.
Ik heb die momenten meer dan eens gehad. De situatie is voor iedereen natuurlijk anders, in mijn geval een samengesteld gezin waarbij mijn kinderen en de nieuwe man in huis geen fantastische match is. Drukke werkzaamheden van mij en een man die tijdelijk geen werk heeft en totaal niet gewend is (en eigenlijk daar ook helemaal niet aan wil wennen) om in het huishouden zijn steentje bij te dragen.
Ik herinner mij die keer dat ik zaterdagochtend vroeg al in de auto zit, op weg naar mijn Kookstudio. Iedereen in huis, de man en de pubers, nog in bed. Voelde me moe en eenzaam. De enige met verplichtingen die dag. Eens een keer geen instructies achtergelaten over eventuele boodschappen die gehaald moesten worden. Geen instructies over het avondeten, hoe laat de kinderen thuis moesten zijn. Wat ik voorheen altijd wel regelde. Tot in detail de man vertelde wat voor boodschappen er moesten komen. Wat voor maaltijd (zaterdag dus meestal heel makkelijk zoals pizza of broodje shoarma). En de kinderen instrueerde om, ook al ben ik er niet, toch vooral om 6 uur weer thuis te zijn voor het eten.
Dit keer niets gezegd, beetje uit boosheid, narrigheid. In de auto tegen mezelf mopperend over mijn harde werken wat niet werd gezien. Een grote donkere donderwolk boven mijn hoofd. Mezelf al teksten voorhoudend die ik zou appen als ik van puberdochter een boze Whatsapp zou krijgen over de man of haar broer of wat dan maar ook. Tekst oefenend als de man zou bellen en vragen wat voor maaltijd hij moest kopen en bereiden. Ik was mezelf helemaal aan het oppeppen, ik was klaar voor de confrontatie! De bitch in mij was los….
Tijdens mijn werk liet ik het langzaamaan los, want gelukkig werk ik alleen maar met blije mensen die een uitje hebben. Maar achter in mijn hoofd bleef de boze bui en de verwachting dat ik op enig moment moest uitvallen tegen een lid van het thuisfront.
Het werd later en later en toen mijn gasten uiteindelijk weg waren, had ik nog steeds geen enkel bericht ontvangen. Vreemd.
Ik moest mezelf inhouden om niet te appen naar de man, ‘je hebt toch wel eten gekocht hè?. Niet gedaan, want ik wilde natuurlijk kunnen zeggen dat zij mij vooral niet met rust kunnen laten met hun kinderachtige gedoe terwijl ik hard aan het werk was. Ik checkte om de 10 minuten mijn telefoon. Stond het geluid wel aan? Jazeker, en nog steeds geen bericht gemist. Heel vreemd!
Toen ik in de auto stapte om naar huis te rijden had ik eindelijk een reden om te bellen, dat doe ik namelijk altijd als ik vertrek, dan weet de man dat ik over een uurtje thuis ben. Tot mijn stomme verbazing nam hij vrolijk op. ‘Oh, zijn de kinderen er nog niet’, vroeg ik, meteen maar in de aanval.’Ja hoor’, was zijn antwoord, ‘we zitten gezellig te scrabbelen. En we gaan straks als jij thuis komt gezellig kaasfonduen’.
Ik was sprakeloos. Waar moest ik nu naar toe met al mijn ingestudeerde boze antwoorden? Hallo zeg, had ik me daar die hele dag voor lopen opwinden? Blijkbaar ging het zonder mij gewoon goed.
De moraal van dit verhaal is dat jij misschien wel dénkt dat je er alleen voor staat. Dat jij in je eentje al die ballen in de lucht moet houden. Jouw eigen ballen maar ook die van je thuisfront. Maar weet je, misschien moet je die anderen ook eens de gelegenheid geven hun éigen ballen over te nemen. Niet te veel voor anderen regelen. Misschien sta jij dan wel, net als ik toen, voor een grote verrassing!
En als het echt niet zo werkt, als jij echt nog steeds jezelf compleet opgejaagd voelt en niet het idee hebt dat er enige verbetering in komt, dan is mijn Doelstellingen Skype Sessie jouw eerste stap naar rust in je hoofd.